O książce: 2017 / Walentin Fedorowicz Bułhakow (1886–1966), syn urzędnika miasta Kuźnieck, wstąpił na Wydział Historii i Filologii Uniwersytetu Moskiewskiego, jednak w 1910 roku porzucił szkołę i będąc zwolennikiem Tołstoja, rozpoczął pracę jako jego sekretarz, stając się tym samym świadkiem najbardziej dramatycznego (i ostatniego) roku swojego życia. Po śmierci Tołstoja Bułhakow na prośbę Sofii Andriejewnej pomógł jej uporządkować rękopisy pisarki, a następnie przez kilka lat kierował Muzeum Tołstoja w Moskwie. Jednak jego aktywny udział w Komitecie Pomocy Głodowi w 1921 r. doprowadził do jego aresztowania i deportacji z Rosji na „statku filozoficznym”. Na emigracji w Pradze stał na czele Związku Pisarzy Rosyjskich i pomagał Marinie Cwietajewej. W 1941 Bułhakow trafił do bawarskiego obozu koncentracyjnego Weissenburg, skąd po wyzwoleniu w 1945 wrócił do Pragi, a następnie w 1948 do ZSRR, gdzie przez prawie dwadzieścia lat był kustoszem muzealnictwa w Jasnej Polanie Pierwsze wydanie pamiętnika zatytułowane „Z L.N. Tołstojem w ostatnim roku jego życia” ukazało się w 1911 r., jednak ponieważ większość bohaterów jeszcze żyła, pamiętnik wydano w mocno skróconej formie. Wydanie rozszerzone opublikowano w 1920 r., lecz nadal pozostały pewne pominięcia i skróty; i wreszcie pełny tekst dziennika ukazał się dopiero w 1957 roku.